Na jaren niet over een geldig ID-bewijs te hebben kunnen beschikken, omdat zij weigerde daarvoor haar vingerafdrukken af te geven, kon de 99 jarige mevr. J.C.W-V vanaf 20 januari 2014 eindelijk een nieuw identiteitsbewijs aanvragen. Zodat zij een week later weer over een geldige ID-kaart zou kunnen beschikken en niet langer wordt uitgesloten van gewone deelname aan de maatschappij. Op de valreep kon zij, nog nèt voor haar honderdste verjaardag, het 5 jaar geldige document krijgen, wat zij al in 2010 tevergeefs had proberen aan te vragen. Vanaf 9 maart 2014 zou zij namelijk - net als ieder ander - gedwongen zijn om een (duurder) paspoort of ID-bewijs aan te vragen waarvan de geldigheidsduur 10 jaar bedraagt.

Hoewel er een mogelijkheid bestaat voor mensen die slecht ter been zijn om de aanvraag middels een huisbezoek te regelen, werd ondanks herhaaldelijke verzoeken daartoe door de gemeente niet gereageerd. Dus zag mevrouw zich gedwongen om alsnog zelf iemand van buiten de stad te charteren om haar met de rolstoel naar het stadsdeelkantoor te brengen, aangezien zij dringend om het ID-bewijs verlegen zat. 

Bijgaande foto laat zien dat in een omtrek van 7 km, een fotocabine met een opstapje en een wankel krukje, de enige mogelijkheid bleek te zijn om pasfoto’s laten maken. Een telefoontje naar het stadsdeelkantoor met de vraag waar er ergens in de buurt pasfoto’s gemaakt konden worden leverde geen bruikbare informatie op. Degene die, wegens gehoorproblemen, namens mevrouw hierover belde, kreeg te horen :‘ Nee dat weten wij niet hoor, dat is haar eigen verantwoordelijkheid’.

Uiteindelijk lukte het toch om de foto’s te laten maken en kwam mevrouw, gewapend met 10 pasfoto’s die zij minimaal had moeten laten maken, op het stadsdeelkantoor. Toen zij haar volgnummer in handen kreeg leek erop dat het geduvel over het ID-bewijs binnenkort echt afgelopen zou zijn.

Ironisch genoeg diende mevrouw zich voor de aanvraag eerst te identificeren met haar verlopen identiteitsbewijs. Dezelfde kaart die al jaren, zowel door de bank als in het ziekenhuis, niet meer als legitimatiebewijs werd geaccepteerd.

Met behulp van een ‘tolk’ die vragen van de gemeenteambtenaar, die voor mevrouw buiten gehoorsafstand zat, doorgaf vertelde ze blij te zijn dat ze op deze heugelijke dag opnieuw haar aanvraag kwam doen, omdat de Paspoortwet eindelijk veranderd was.

Het is mijn ervaring dat als dingen niet goed gaan, veel mensen het er dan bij laten zitten. Maar dat als je niet maar alles over je kant laat gaan, je dingen vaak wel kunt veranderen!.

Ik heb twee wereldoorlogen meegemaakt. Ze moeten mij niet om mijn vingerafdrukken vragen. Ik verdom dat om het op zijn Hollands te zeggen. Vingerafdrukken afgeven is iets voor misdadigers.

 

Ik ben heel erg boos geweest op de burgemeester toen ik vanwege het verlopen ID-bewijs één keer in mijn leven niet heb mogen stémmen

Niet iedereen kan op deze leeftijd nog een handtekening zetten. En ook mevrouw moest met aanwijzingen als ‘beetje meer naast links… iets hoger… nee te ver… iets terug, enz. geholpen worden om haar naam te schrijven binnen de lijnen die zij niet meer kan zien.

Kassa: € 41,90 ( pasfoto’s 10,00) voor een document waarvan de overheid mensen verplicht dat ze hierover moeten kunnen beschikken. Een document wat overigens wel Staatseigendom blijft.

Het verlopen ID-bewijs werd gelijk bij de aanvraag door het ponsen van gaten onbruikbaar gemaakt. Een procedure die betekent dat burgers zich standaard na het aanvragen van een nieuw identiteitsbewijs minstens 5 werkdagen zonder een geldig identiteitsdocument moeten zien te behelpen. Formeel is men die tijd dus ook strafbaar op grond van de Wet op de Uitgebreide ID-plicht (WU-ID) ook in geval men een aanvraag voor een nieuwe identiteitsbewijs doet als het oude nog niet verlopen is.

Na een week kon het nieuwe ID-bewijs, op vertoon van het aanvraagformulier worden afgehaald.

Tot verbazing van mevrouw bleek ze toen een ID-bewijs te krijgen op haar meisjesnaam, in plaats van met de naam die zij al 64 jaar draagt. Bij hoog en bij laag hield de gemeente vol dat dit niet anders kan, omdat vrouwen wel het recht hebben om de naam van hun echtgenoot te voeren, maar die niet op officiële documenten mag worden vermeld.

Eind van het liedje is dat mevrouw dus na zich jaren verzet te hebben tegen de afgifte van haar vingerafdrukken, nu eindelijk weer een identificatiebewijs heeft wat niet verlopen is. Maar wel een met een, in haar ogen, verkeerde naam erop!

Ze zag het al helemaal voor zich dat ze zich nu, na afloop van jaren gedoe vanwege de verlopen ID-kaart, zich voortaan moet gaan legitimeren met een ID-kaart waarvan de naam niet overeenkomt met hoe zij zichzelf al sinds 1948 noemt